Bitwa Warszawska, nazywana potocznie Cudem nad Wisłą, rozegrała się w dniach 13- 15 sierpnia 1920 roku. Była jedną z bitew stoczonych w trakcie wojny pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą Polską (II RP), a Rosją Bolszewicką. Celem agresora był podbój państw europejskich, a następnie przekształcenie ich w republiki radzieckie w myśl politycznych zasad partii bolszewickiej. Przyczyny wybuchu wojny wypunktował w swoim przemówieniu, we wrześniu 1920 roku, Włodzimierz Lenin: „[…] gdzieś pod Warszawą znajduje się nie centrum polskiego rządu burżuazyjnego i republiki kapitału, ale centrum całego współczesnego systemu imperialistycznego, oraz że okoliczności pozwalają nam wstrząsnąć tym systemem i prowadzić politykę nie w Polsce, ale w Niemczech i w Anglii. Tym samym stworzyliśmy w Niemczech i Anglii zupełnie nowy odcinek rewolucji proletariackiej, walczącej z ogólnoświatowym imperializmem”.

Dowódcą Wojska Polskiego podczas bolszewickiej ofensywy na miasto stołeczne był Józef Piłsudski, natomiast Armią Czerwoną dowodził Michaił Tuchaczewski. Jednym z ważniejszych momentów Bitwy było zdobycie drugiego dnia walk 4. sztabu armii rosyjskiej w Ciechanowie, a w tym: kancelarii armii, magazynów oraz radiostacji, która służyła agresorowi do utrzymywania łączności z dowództwem w Mińsku. Klęska wojsk rosyjskich była katastrofalna. Bitwa Warszawska uznawana jest dziś za przełomową, osiemnastą bitwę w historii świata, bowiem zadecydowała ona o utrzymaniu przez Polskę niepodległości, zdobytej przed zaledwie trzema laty po 123 latach zaborów oraz o zahamowaniu fali bolszewizmu na kontynencie europejskim.