Ruch ludowy był jednym z wiodących nurtów politycznych w XX wiecznej Europie, a jego początki sięgają jeszcze końca XIX wieku. Jednym z pierwszych jego działaczy był, o czym warto pamiętać, ksiądz Piotr Ściegienny. Nadrzędnym celem ruchu była walka o prawa chłopów i zapewnienie im współuczestnictwa w życiu społecznym i politycznym, w myśl hasła: „Ziemia, władza i oświata dla ludu”. Środkiem do osiągnięcia tych celów miało być sprawne przeprowadzenie reformy rolnej oraz likwidacja pozostałości epoki feudalnej. Zanim Polska odzyskała niepodległość, po 123 latach zaborów, działacze ruchu dążyli do zbudowania w warstwie chłopskiej świadomości narodowej, aby zainspirować ich do walki o dobro ojczyzny. Po 1918 roku ugrupowania chłopskie zostały włączone w tworzenie nowych struktur państwa, a głównym zagadnieniem dla ruchu stały się sprawy agrarne.

Wincenty Witos, obok Macieja Rataja (marszałek Sejmu w latach 1922-1928) i Stanisława Mikołajczyka (premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie w latach 1943-1944), był najbardziej zasłużonym działaczem ruchu. Jak zanotował prof. Andrzej Paczkowski: „Witos był pierwszym i jednym z nielicznych najwyższych urzędników państwowych Drugiej Rzeczypospolitej, którzy tak często spotykali się z przedstawicielami najróżniejszych grup społecznych z różnych regionów kraju, dając im poczucie bliskości władzy nader często reprezentowanej „w terenie” przez urzędników niekompetentnych, czy nawet wykorzystujących przyznane im uprawnienia niezgodnie z zasadami państwa demokratycznego”. W czasie dwudziestolecia międzywojennego sprawował urząd premiera aż trzykrotnie, w latach: 1920, 1923, 1926. Wybuch Drugiej Wojny Światowej wyznaczył nową misję dla ruchu ludowego, stał się on jednym z filarów Polskiego Państwa Podziemnego.