Przed wybuchem II wojny światowej ludność żydowska stanowiła ponad 1/3 mieszkańców Łodzi, co uplasowało miasto jako drugie, zaraz po Warszawie, pod względem odsetka ludności wyznania mojżeszowego. Zajęcie miasta przez Niemców wyznaczyło nowy rozdział w historii Łodzi. Celem okupanta było stworzenie miasta „czystego rasowo”. Plany utworzenia getta, jak również dążenie do ich urzeczywistnienia zaczęło się już na początku października 1939 roku. Zaledwie dwa miesiące później padły już bardzo konkretne deklaracje ze strony nowych władz miasta o „konieczności ustanowienia zamkniętej i ściśle izolowanej dzielnicy żydowskiej”. Łódzkie getto, określane przez Niemców mianem Litzmannstadt Ghetto lub L-stadt-Getto, powstało w kwietniu 1940 roku. Składało się z trzech części, a zlokalizowano je na pograniczu dwóch dzielnic – Stare Miasto, Bałuty. Zagęszczenie ludności na terenie getta było niewyobrażalne, 1 km² zamieszkiwało aż 42 587 osób, na jeden pokój/izbę przypadało mniej więcej 6-7 osób. Jak szacują historycy, przez łódzkie getto przewinęło się ponad 200 tys. osób. W 1942 roku getto zaczęło ulegać przekształceniom, utworzono w nim wielki obóz pracy. Zanim jednak zaczęto realizować ten plan usunięto z niego dzieci do 10 roku życia, osoby starsze po 65 roku życia oraz chore (tzw. element nieprodukcyjny). W dniach 5-12 września 1942 roku z getta wysiedlono ponad 15 tys., a blisko 600 osób zamordowano. Likwidacja łódzkiego getta zaczęła postępować od czerwca 1944 roku, większość ludności żydowskiej przewieziono do obozów koncentracyjnych, w tym do Kulmhof (7 tys. osób) oraz Auschwitz-Birkenau (70 tys. osób).