Wojciech Korfanty urodził się (jako Adalbert Kofranty) 20 kwietnia 1873 roku w Sadzawce (obecnych Siemianowicach Śląskich). Za życia czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1997 roku, pośmiertnie otrzymał Order Orła Białego. 
W 1879 roku rozpoczął naukę w szkole w Siemianowicach, do której uczęszczał przez 6 lat. Następnie, w roku 1885, przeniósł się do Gimnazjum Królewskiego w Katowicach, gdzie poznał Konstantego Wolnego. 
Już w tym młodzieńczym okresie życia Korfanty charakteryzował się świadomością patriotyczną i polityczną: w szkole założył tajne kółko szerzące polską kulturę, nawiązywał kontakty z działaczami z Wielkopolski. 
Czternastego sierpnia 1895 roku został relegowany z klasy maturalnej za niepochlebne zdania na temat Bismarcka. Dzięki interwencji Józefa Kościelskiego, polskiego posła do niemieckiego parlamentu (Reichstagu), w grudniu mógł ukończyć szkołę. Pod koniec tego samego roku rozpoczął studia na politechnice w Charlottenburgu, ale jesienią przeniósł się na Królewski Uniwersytet we Wrocławiu. Po dwóch latach na wydziale filozoficznym przerwał naukę, by zdobyć pieniądze na dalsze studia. Udało mu się to osiągnąć, dzięki udzielaniu korepetycji. Powrócił na studia filozoficzne do Wrocławia, jednak ukończył je w Berlinie, do którego wyjechał w 1901 roku. 
Po studiach przyłączył się do Ligi Narodowej i współpracował z Dmowskim. Był także redaktorem „Górnoślązaka” – w 1902 roku został aresztowany za publikację wywrotowych artykułów. W późniejszym okresie zasiadał w Reichstagu oraz pruskim Ladntagu. Dwudziestego czwartego maja 1909 roku został członkiem rady głównej założonego w Poznaniu Polskiego Towarzystwa Demokratycznego. Celem Towarzystwa było zespolenie działań demokratycznych na rzecz Polaków żyjących pod niemieckim zaborem. 
W 1920 roku, po niekorzystnej dla Polaków interpretacji wyników plebiscytu, Korfanty proklamował i stanął na czele III powstania śląskiego. Korfanty nie wierzył w szanse na powodzenie powstania, które jego zdaniem miało jedynie zwrócić uwagę Komisji Międzysojuszniczej, w gestii której leżała kwestia podziału obszaru plebiscytowego między Polskę a Niemcy. Korfanty wstrzymał więc walki w momencie, w którym Polacy mieli przewagę, wówczas wynik walk mógł być dla Komisji argumentem. Korfanty zdawał sobie bowiem sprawę z tego, że oddziały powstańcze mogły sobie poradzić w starciach z bojówkami, lecz nie mieliby szans z niemiecką armią. Komisja podjęła decyzję nie biorąc pod uwagę przewagi powstańców, którzy wkrótce stracili przewagę. Korfanty opuścił Śląsk w lipcu 1921 roku, a dowodzenie przekazał Józefowi Rymerowi. 
W niepodległej Polsce został posłem Sejmu I i II kadencji (1922-30), gdzie związał się chadecją. Czternastego lipca został desygnowany na urząd premiera, ale jego kandydaturę wycofano po sprzeciwie Piłsudskiego i groźbie strajku ze strony PPS. W okresie od października do grudnia 1923 roku sprawował urząd wicepremiera w rządzie Witosa i jego doradca z ramienia ChD, później wydawał dzienniki "Rzeczpospolita" i "Polonia". 
W 1930 roku został aresztowany, a następnie osadzony w twierdzy brzeskiej, będąc jednak wyłączonym z samego procesu brzeskiego. Odzyskawszy wolność wrócił na Górny Śląsk. Jednak nie mógł się czuć bezpiecznie, ponieważ wojewoda Michał Grażyński widział w nim politycznego przeciwnika. Został posłem Sejmu Śląskiego oraz senatorem w III kadencji. Wiosną 1935 roku wyemigrował do Pragi w obawie przed represjami. Po Anschlussie Czechosłowacji udał się do Francji, gdzie został jednym z założycieli Frontu Morges, a później prezesem Stronnictwa Pracy. W kwietniu 1939 roku wrócił do kraju, chętny do walki z Niemcami. Mimo tego osadzono go w Pawiaku, gdzie spędził trzy miesiące. W więzieniu podupadł na zdrowiu, dlatego też, aby nie umarł w celi, został zwolniony 20 lipca. 
Przyczyny jego śmierci pozostają niejasne. Według jednej z hipotez, opartej na zeznaniach płk. Szareckiego, Korfanty zatruł się oparami arszeniku, którymi nasączono ściany jego celi. 
Zmarł 17 sierpnia 1939 w Warszawie. Na pogrzeb przybyło ok. 5 tysięcy ludzi, którzy wyrazili w ten sposób poparcie dla jego polityki niepodległościowej. Pogrzeb Korfantego, na który przybyło ok. 5 tys. ludzi, stał się wyrazem poparcia dla prowadzonej przez niego polityki niepodległościowej.