Ludobójstwo, którego dopuściła się III Rzesza Niemiecka podczas II wojny światowej pochłonęło łącznie 11 milinów ludzkich istnień. Skala ofiar Holocaustu szacowana jest na około 6 milionów, z kolei Porajmos przyniósł (prawdopodobnie) ponad pół miliona ofiar. O ile w przypadku ludności żydowskiej (oraz przedstawicieli innych nacji) orientacyjna liczba zamordowanych jest możliwa do zbadania, o tyle precyzyjne wskazanie ilości romskich ofiar opiera się możliwościom współczesnej statystyki. Romowie oraz Sinti (pokrewna Romom grupa etniczna) w większości przypadków nie posiadali obywatelstwa, meldunku oraz innych dokumentów poświadczających o ich statusie. Od 1933 roku, czyli od momentu powstania nazistowskiej III Rzeszy, niemieccy Romowie poddawani byli przymusowej sterylizacji. 14 listopada 1935 roku zakres norymberskich ustaw rasowych uchwalanych przez Reichstag rozszerzono o zakaz małżeństw mieszanych – między Niemcami i Romami - a niespełna pół roku później Romów pozbawiono czynnego i biernego prawa wyborczego. Z czasem restrykcje na tle rasowym zaostrzano coraz bardziej. Decyzja Heinricha Himmlera z 6 grudnia 1942 zadecydowała o przewiezieniu wszystkich Romów do obozów koncentracyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem Auschwitz-Birkenau. Romowie stanowili tam trzecią co do wielkości grupę deportowanych, zaraz po Żydach i Polakach. Grupy romskie doświadczyły szczególnie trudnych warunków życia w obozie (brak wody, brak jedzenia), co skutkowało wysoką zachorowalnością na tyfus, raka wodnego i rekordową śmiertelnością na tle więźniów innych narodowości. Cierpieli nie tylko z powodu skrajnego niedożywienia, ale także nazistowskich eksperymentów medycznych. Cygański obóz w Auschwitz istniał od lutego 1943 roku do sierpnia 1944 roku, kiedy rozpoczęto jego likwidację. Masowego aktu terroru na ludności Romskiej i Sinti dokonano w nocy z 2 na 3 sierpnia 1944 roku na rozkaz Heinricha Himmlera.