20 zł, Miasto średniowieczne w Toruniu, Toruń

Powiększ

Kod produktu: PAR_1058

Ocena

Napisz opinię

Cena: 119,00 zł

Ilość

Dodaj do listy życzeń

Podstawowe parametry:

Data emisji: 21-06-2007

Metal: Ag 925

Nakład: 56 000 szt.

Opakowanie: Kapsel

Rok emisji: 2007

Średnica monety: 38,61 mm

Stan zachowania: L (menniczy)

Waga monety: 28,28 g

Opis produktu

Rewers: Stylizowane wizerunki: z lewej strony Ratusza Staromiejskiego oraz z prawej strony fragmentu Dworu Artusa i w głębi kościoła katedralnego p. w. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Toruniu. U góry półkolem napis: MIASTO ŚREDNIOWIECZNE W TORUNIU.

Awers: Na dole wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Z prawej strony orła oznaczenie roku emisji: 2007, z lewej strony napis: 20/ZŁ. Powyżej orła stylizowany wizerunek Bramy Mostowej oraz z prawej strony wizerunek historycznego herbu Torunia. U góry półkolem napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA. Pod lewą łapą orła znak mennicy: m/w.

Projektant: Andrzej Nowakowski

Lokacja Torunia miała miejsce w 1233 roku i odbyła się za sprawą Hermana von Salza, mistrza krzyżackiego. Przypuszcza się, że to właśnie Krzyżacy dali początek temu miastu, które stanowiło dla nich punkt wyjścia do podboju plemion pruskich. Miasto zostało ulokowane na prawym brzegu Wisły, na odcinku od wyspy Liszki aż do terenów dzisiejszego Starego Torunia. Krzyżacy zbudowali swój zamek na miejscu dawnej osady słowiańskiej.

W 1264 roku prawa miejskie uzyskała druga osada zwana Nowym Miastem. Oba miasta połączono w 1454 roku, zachowując przy tym oddzielające je mury obronne.

Po tym jak w 1280 roku Toruń stał się członkiem „Hanzy”, ważnej wówczas organizacji handlowej, zaczął się on dynamicznie rozwijać. Powstały liczne kościoły, ratusz oraz inne budowle. Na przełomie XIV i XV wieku Toruń stał się dużym i ważnym ośrodkiem handlowym Prus.

W 1411 roku w Toruniu podpisano I pokój toruński. Państwo krzyżackie znajdowało się w kryzysie, przez co rosło niezadowolenie mieszczan, którzy postanowili przejść na stronę polską. W 1454 roku wybuchło antykrzyżackie powstanie, dające początek trzynastoletniej wojnie polsko-krzyżackiej. W tym samym roku na Zamku Dybowskim w Nieszawie pod Toruniem polski król nadał słynne przywileje szlacheckie, które miały mu zapewnić poparcie szlachty. W 1466 roku zawarto II pokój toruński. Na mocy jego postanowień Toruń i całe Prusy Wschodnie weszły w skład Polski. Należy odnotować, że dużą rolę w polskim zwycięstwie odegrali mieszkańcy Torunia, którzy, m.in. biorąc udział antykrzyżackim Związku Pruskim, przyczynili się do znacznego osłabienia państwa zakonnego.

Kolejne stulecia, czyli wiek XVI i początek XVII to okres szybkiego rozwoju miasta, które bogaciło się na handlu wiślanym, składzie soli oraz dorocznych, międzynarodowych jarmarkach ustanowionych przez Kazimierza Jagiellończyka w 1472 roku. Korzystając z dobrje koniunktury rozbudowano ratusz, kamienice przebudowano w stylu renesansowym i manierystycznym. W 1500 roku na wieży kościoła im. św. Jana zawieszono największy w ówczesnej Polsce dzwon Tuba Dei oraz otwarto jeden z najdłuższych w Polsce drewnianych mostów przez Wisłę. W 1528 roku, w miejsce mennic krakowskiej i miejskiej, powstała mennica królewska. Na początku XVI wieku, za sprawą mieszczan, w Toruniu rozpowszechniła się reformacja, a w 1557 roku Toruń stał się oficjalnie miastem luterańskim.

W XVII wieku Toruń był jednym z największych i najbogatszych miast w Polsce, co po części zawdzięczał także królewskim przywilejom. Z tego względu, mimo przynależności do województwa chełmińskiego, stał się on autonomiczną jednostką samorządową.

Kryzys miasta przyszedł w drugiej połowie XVII wieku wraz z wojnami polsko-szwedzkimi. W 1629 roku miasto odparło szwedzkie oblężenie. W 1658 roku wojska króla Jana Olbrachta odzyskały miasto z rąk szwedzkich.

W 1703 roku na Toruń, niemal dosłownie, spadła tragedia. W dniach 24 września – 9 października miasto stało się celem bombardowania ze strony szwedzkich wojsk króla Karola XII. W wyniku bombardowania spłonęła znaczna część toruńskiego Rynku, ratusz, kościoły oraz barbakany. Pięć lat później ludność miasta została zdziesiątkowana przez epidemię dżumy. W wyniku tych klęsk miasto, aż do końca XVIII wieku, nie było w stanie podźwignąć się ze zniszczeń.