Stanisław Leszczyński był królem Polski w latach 1704-1709 oraz od 12 września 1733 do 26 stycznia 1736 roku. Był synem Rafała Leszczyńskiego i Anny z Jabłonowskich. Koronowano go na króla Polski w 1705 roku, choć oficjalnie August II Mocny cały czas pozostawał na tronie (do 1706 roku). Wybór Leszczyńskiego spotkał się z poważnym sprzeciwem dużej części szlachty, bowiem ten nie miał ani poważnej armii, ani pieniędzy. Był królem-marionetką, całkowicie zdanym na swojego protektora – Karola XII. Ponowną sukcesję Leszczyńskiego popierała Francja – jego córka była żoną Ludwika XV, który wspierał swojego teścia swoimi kontaktami oraz pieniędzmi. Stanisław Leszczyński został ponownie zmuszony do oddania polskiej korony, lecz mimo tego został dożywotnim władcą księstwa Lotaryngii, które po śmierci przekazał córce. Jego następcą na Polskim tronie został August III Saski. Zmarł w wieku 88 lat, 23 lutego 1766 roku. Jak słusznie stwierdził prof. Andrzej Zahorski: „Był to człowiek o charakterystycznej mentalności, umysłowości magnata polskiego schyłku wieku XVII i początku wieku XVIII”. Być może stąd tak wiele kontrowersji w jego postępowaniu i działalności politycznej.