August II Mocny, z saksońskiej dynastii Wettynów, był królem Polski w latach od 27 czerwca 1697 do 24 września 1706 roku oraz od 1709 roku do 1 lutego 1733 roku. Był synem Jana Jerzego III Wettyna i Anny Zofii Oldenburg. Od 1694 roku pozostawał elektorem Saksonii jako Fryderyk August I. Przydomek „Mocny” został z nim skojarzony ze względu na ponadprzeciętną siłę, jaką posiadał – potrafił gołymi rękami zgniatać podkowy. Dążenia do polskiej korony były u Augusta II Mocnego na tyle silne, że przeszedł w 1697 roku na katolicyzm, jednak zachował zwierzchność nad kościołem luterańskim w Saksonii. Jak przyjmują historycy, o jego sukcesie zadecydowało szybkie i sprawne wkroczenie do Polski, przejście na katolicyzm, przekupienie szlachty na sejmie elekcyjnym oraz sprzeciw cara Rosji, Piotra I, przeciwko kandydaturze francuskiego księcia Conti. Wkrótce po objęciu polskiego tronu podejmował starania zajęcia księstw naddunajskich – Mołdawii i Wołoszczyzny. Zapewnił sobie władzę dziedziczną w Inflantach. W 1704 roku kręgi szlachty niechętne Wettynowi ogłosiły detronizację króla, a niedługo potem sejm elekcyjny ogłosił Stanisława Leszczyńskiego pretendentem do polskiego tronu. We wrześniu 1706 roku August II zrzekł się korony na korzyść Leszczyńskiego, jednak już w 1709 roku objął ponownie władzę nad Rzeczpospolitą. Miał wielką słabość do pięknych kobiet. Historycy szacują, że zostawił po sobie 300 (sic!) nieślubnych dzieci. Zmarł 1 lutego 1733 roku w Warszawie. Został pochowany na krakowskim Wawelu, jego wnętrzności spoczęły w kościele Kapucynów w Warszawie, a serce w kościele dworskim w Dreźnie.