Mikołaj Rej, czołowy polski poeta i prozaik renesansowy, tłumacz, urodził się 4 lutego 1505 roku w Żurawnie na terenie dzisiejszej Ukrainy (obwód lwowski). Uważa się go dzisiaj za ojca literatury polskiej. Pobierał nauki kolejno w Skalbmierzu, we Lwowie oraz w Krakowie (Uniwersytet Jagielloński). Wstąpił w związek małżeński z Zofią Kościeniówną z Sędziszowa (siostrzenica arcybiskupa lwowskiego, Andrzeja Boryszewskiego). Uległ wpływom postępującej, na przełomie XV i XVI wieku, reformacji – przeszedł na luteranizm, a potem na kalwinizm. Przez wiele lat toczył spory z Kościołem katolickim o sprawy natury teologicznej oraz te bardziej przyziemne. Pozostawał w bliskich stosunkach z dworem Zygmunta I Starego oraz Zygmunta II Augusta. Jego twórczość zawieszona była na pograniczu dwóch epok. Z jednej strony średniowieczna moralistyka, a z drugiej renesansowe propagowanie języka narodowego. Badacze twórczości Reja przyznają, że w jego twórczości widać wyraźne odbicie lektury dzieł Erazma z Rotterdamu.

Duża część pisarzy tego okresu pisała w dwóch językach – po łacinie i po polsku. Mikołaj Rej pisząc używał wyłącznie języka polskiego, realizując renesansowy postulat rozwoju języka narodowego. Do najważniejszych dzieł Mikołaja Reja należą: Żywot człowieka poczciwego, Pieśń o prawym bóstwie Syna Bożego, Lew z kotem, Kostyra z pijanicą, Spectrum albo nowy czyściec, Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem, Żywot Józefa z pokolenia żydowskiego, Psałterz Dawidów i in. Był również autorem przekładów, tłumaczył psalmy, pieśni, listy oraz komentarze biblijne. Interesującą ciekawostkę stanowi fakt, że Mikołaj Rej w latach 1541-1569 mieszkał w Krakowie przy ulicy Grodzkiej.