Rewers monety: Z prawej strony wizerunek Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Z lewej strony stylizowany wizerunek zielonej gęsi. Z lewej strony półkolem napis: KONSTANTY ILDEFONS, z prawej strony półkolem napis: GAŁCZYŃSKI. Z prawej strony napis: 1905/1953.

Awers monety: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, powyżej półkolem napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA. Poniżej orła stylizowany wizerunek dorożki i koni. Powyżej dorożki z prawej strony ukośnie oznaczenie roku emisji: 2005. U dołu napis: 10 ZŁ. Pod lewą łapą orła znak mennicy: m/w.

Projektant monety: Ewa Tyc-Karpińska

Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Jego ojciec był pracownikiem kolei, a matka córką restauratora.
v W 1914 roku rodzina Konstantego została ewakuowana do Moskwy, gdzie przyszły poeta napisał swoje pierwsze – niestety zaginione – wiersze. W 1916 roku Konstanty rozpoczął naukę w moskiewskiej Szkole Komitetu Polskiego. Po czterech latach pobytu na emigracji Gałczyńscy powrócili do Warszawy, w której ich syn kontynuował naukę w gimnazjum Giżyckiego. W 1923 roku, jeszcze przed maturą, Konstanty mógł poszczycić się pierwszą publikacją – jego wiersz ukazał się bowiem w „Rzeczpospolitej”. Po ukończeniu szkoły średniej młody Gałczyński rozpoczął studia filologiczne (filologii angielskiej oraz klasycznej) na Uniwersytecie Warszawskim. Mimo studiowania dwóch kierunków, nie uzyskał dyplomu wyższej uczelni. W tym samym roku nawiązał współpracę „Cyrulikiem Warszawskim"
i napisał powieść pt. „Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców".

Jesienią 1926 roku powołano go do odbycia dwuletniej służby wojskowej w szkole podchorążych, skąd został karnie wydalony, zdegradowany do szeregowca i przeniesiony do Berezy Kartuskiej. Po wyjściu z wojska w 1928 roku Gałczyński poświęcił się karierze artystycznej. Przyłączył się on bowiem do powstałej w 1926 roku na Uniwersytecie Warszawskim grupy poetyckiej „Kwadryga”.
W 1931 roku Gałczyński otrzymał stanowisko referenta kulturalnego na placówce konsularnej w Berlinie. W okresie tym powstał utwór liryczny „Bal u Salomona” a także dwie powieści „Trzej królowie" i „Książka o mojej żonie", oraz sztuka „Muzeum Williamsa". Przebywając w Berlinie Gałczyński studiował język niemiecki i łacinę. Poznał on także „Wyznania” św. Augustyna i „Fausta” Goethego, które stały się jednymi z jego ulubionych dzieł. Choć Berlin był dobrym okresem dla jego twórczości, to jednak Gałczyńskiemu nie odpowiadały urzędnicze obowiązki związane z jego stanowiskiem. Ostatecznie poeta zrezygnował z pracy i kwietniu 1933 roku powrócił do Warszawy. Z tym że nie zabawił w Polsce zbyt długo i już w 1934 roku wyjechał do Wilna, gdzie zaczął intensywne działania na polu aktywności artystycznej: poeta publikował swoje wiersze w prasie wileńskiej, krakowskiej i warszawskiej oraz współpracował z radiem. Ponadto własnym sumptem wydał poemat „Ludowa zabawa". Nawiązał również współpracę z Hanką Ordonówną, pieśniarką, dla której napisał m. in. „Buty szewca Szymona". Twórczość Gałczyńskiego z tego okresu nosi wyraźne ślady inspiracji wileńsko-romantyczną tradycją.

Wkrótce poetę czekały również przełomowe zmiany w życiu osobistym. W roku 1936 roku na świat przyszła jego córka, Kira. Następnie poeta wraz z żoną przeniósł się do Warszawy i nawiązał współpracę z „Prosto z Mostu". Rok 1936 otworzył także nowy etap jego artystycznej kariery. Jeszcze przed wojną ukazał się bowiem cykl liryczny „Noctes Aninenses", bardzo znaczący w twórczości poety. W tym samym roku w Pradze zmarła matka Gałczyńskiego.

Dwudziestego czwartego sierpnia 1939 roku Gałczyński został wezwany do służby wojskowej. Niedługo po wybuchu wojny, 17 września dostał się do niemieckiej niewoli. Wówczas powstały też jego pierwsze wiersze wojenne: „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte" i „Sen żołnierza". Gałczyński, wraz z innymi jeńcami wojennymi, odmówił podpisania zobowiązania, na mocy którego część żołnierzy miała stać się niewolniczą siłą roboczą w licznych zakładach na terenie Rzeszy. W konsekwencji tej odmowy w 1941 roku został on wywieziony do międzynarodowego obozu jenieckiego w Altengrabow pod Magdeburgiem, gdzie powstały trzy wiersze: „List jeńca”, „Srebrna akacja” i „Dzika róża”. Utwory te natychmiast zyskały wielką popularność, mimo tego że krążyły jedynie w odpisach.

Po wojnie poeta zaczął intensywne podróże, w trakcie których zwiedził kraje Beneluksu oraz Paryż. Tymczasem w kraju zdobywał on coraz większą popularność, której niezwykłymi świadectwami były: pogłoska o jego rzekomej śmierci oraz tom poezji pt. „Wiersze”, składający się z przedwojennych utworów poety zrekonstruowanych z pamięci przez Jana Olechowskiego.

Tymczasem w Paryżu Gałczyński stworzył szkic utworu będącego ciekawym dowodem wewnętrznych rozterek poety przed podjęciem decyzji o powrocie do kraju. Utworem tym były „Notatki z nieudanych rekolekcji paryskich", które Gałczyński ukończył już w kraju, do którego powrócił pod koniec marca 1946 roku. Następujący po tym okres jego twórczości określa się mianem „okresu krakowskiego”, kiedy to Gałczyński znów był bardzo aktywny na polu literackim. Rozpoczął on współpracę z „Przekrojem", stworzył pierwsze „Zielone Gęsi" i „Listy z fiołkiem", a także „Zaczarowaną dorożkę" i „Kolczyki Izoldy". Ponadto publikował swoje utwory w „Tygodniku Powszechnym", „Odrodzeniu" i „Szpilkach". Okres krakowski stanowił dla poety czas pierwszych prób zaadaptowania do nowych warunków społecznych swojej kreacji beztroskiego poety, łączącej w sobie groteskę, ironię i powagę.

W 1947 roku Gałczyński rozpoczął cykl wyjazdów autorskich, w ramach których przybył do Szczecina, gdzie ostatecznie zamieszkał w maju 1948 roku. Trzeciego czerwca Gałczyński przeszedł jednak zawał serca i został przewieziony do Warszawy, gdzie otrzymał mieszkanie przy Alei Róż pod numerem szóstym. Jesienią tego samego roku poeta odbył podróż do Moskwy, zaś rok później do Czechosłowacji, gdzie zawiązała się jego przyjaźń z Frantiskiem Hałasem. Wiosną 1948 roku po raz pierwszy udał się do Nieborowa, gdzie zrodził się pomysł napisania „Niobe".

W 1950 roku w Warszawie odbył się zjazd Związku Literatów Polskich, na którym Adam Ważyk zaatakował twórczość Gałczyńskiego w swoim referacie programowym. W wyniku tego w „Przekroju” przestał ukazywać się cykl „Zielona Gęś”. Był to początek spadku popularności poezji Gałczyńskiego, po którym jego utwory coraz rzadziej pojawiały się na łamach polskiej prasy.

Nie był to jednak kryzys w samej twórczości poety, wręcz przeciwnie. Latem tego roku wyjechał on do leśniczówki Pranie nad Jeziorem Nidzkim, gdzie powstały najwybitniejsze utwory ostatnich lat jego życia, m.in. poemat „Kronika olsztyńska". W październiku 1950 roku Gałczyński stworzył poemat „Niobe”, (na pomysł którego wpadł jeszcze w 1948 roku), ostatecznie dokończony w listopadzie tego samego roku, w Warszawie. Utwór ten ukazał się drukiem w roku 1951.
W tym samym roku miało miejsce zebranie sekcji poezji Związku Literatów Polskich poświęcone twórczości Gałczyńskiego. Referat na ten temat wygłosił Hieronim Michalski, zaś w obronie poezji Gałczyńskiego wystąpił Jerzy Putrament, co ułatwiło później publikację utworów poety. W tym, wydanego w 1952 roku, poematu „Wit Stwosz”, który powstał w czasie kolejnych wakacji spędzonych przez Gałczyńskiego w Praniu.

W marcu 1952 roku poeta przeszedł drugi zawał serca, który jednak przeżył. Gałczyński zmarł nagle rankiem 6 grudnia 1953 roku. Został pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach.