Pierwsze posiedzenie Sejmu Ustawodawczego odbyło się 10 lutego 1919 roku, a ostatnie przypadło na 27 listopada 1922 roku. Otwarcie obrad zainaugurowało przemówienie Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Skład osobowy Sejmu został wyłoniony w drodze demokratycznych wyborów, które przeprowadzono końcem stycznia 1919 roku. Z czasem przeprowadzono kolejnych pięć głosowań uzupełniających w związku ze stopniowym włączaniem kolejnych terytoriów w obręby Rzeczypospolitej, m.in. Suwalszczyzny, Białostocczyzny, Pomorza, Wielkopolski. O ile więc na początku kadencji w izbie zasiadało ok. 340 posłów, o tyle wiosną 1922 roku liczba ta wzrosła o ponad 90 deputowanych. Stronnictwem najliczniej reprezentowanym było PSL „Piast” z 96 mandatami, drugim co do wielkości Związek Ludowo-Narodowy z 81 mandatami, natomiast trzecią siłą było Narodowe Zjednoczenie Ludowe z 45 mandatami. Obok wspomnianych na ławach sejmowych zasiadali przedstawiciele: Związku Polskich Posłów Socjalistycznych, Narodowo-Chrześcijańskie Stronnictwo Ludowe, Narodowo-Chrześcijański Klub Robotniczy, Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, Narodowa Partia Robotnicza, Wolne Zjednoczenie Posłów Narodowości Żydowskiej i in. Powołano pięć komisji sejmowych, z czego komisji spraw zagranicznych przewodniczył Stanisław Grabski (ZLN), komisji wojskowej Antoni Anusza (PSL „Wyzwolenie”), komisji rolnej Wincenty Witos (PSL „Piast”), komisji ochrony pracy Ludwik Waszkiewicz (NPR), natomiast komisji konstytucyjnej Władysław Seyda (ZLN), później Maciej Rataj (PSL „Wyzwolenie) i wreszcie Edward Dubanowicz (NZL). Wśród ustaw uchwalonych przez Sejm Ustawodawczych w latach 1919-1922 znalazły się m.in.: Mała Konstytucja, Konstytucja marcowa (1921), Statut Organiczny Województwa Śląskiego, szereg ustaw socjalnych.