August Emil Fieldorf (pseud. „Nil”) urodził się 20 marca 1895 roku w Krakowie. Był synem Andrzeja oraz Agnieszki de domo Szwanda. Kształcił się kolejno w III Szkole Wydziałowej Męskiej im. św. Mikołaja w Krakowie, Cesarsko-Królewskim (C.K.) V Gimnazjum w Krakowie, C.K. III Gimnazjum Męskim w Krakowie oraz C.K. Seminarium Nauczycielskim Męskim. W 1910 roku wstąpił do Organizacji Ćwiczebnej Uczniów Szkół Średnich, a dwa lata później do Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego „Strzelec”, gdzie ukończył kurs podoficerski. Po wybuchu I wojny światowej  dołączył do Legionów Polskich, sformowanych, 3 sierpnia 1914 roku, decyzją Józefa Piłsudskiego. Swój marsz bojowy o niepodległość rozpoczął udziałem w bitwie pod Brzegami (sierpień 1914 rok). Za niestrudzoną walkę pod Hulewiczami (1916 rok) otrzymał najwyższe odznaczenie wojskowe - Order Virtuti Militari. W 1917 roku, wkrótce po kryzysie przysięgowym, został wcielony do Armii Monarchii Austro-Węgierskiej, a następnie skierowany na front włoski (m.in. Tyrol). W sierpniu 1918 roku powrócił do rodzinnego Krakowa i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), a w listopadzie do Wojska Polskiego. W październiku 1919 roku złączył swoje losy, z poznaną w Wilnie, Janiną Kobylińską. Owocem tego małżeństwa były narodziny dwóch córek – Krystyny i Marii. W 1938 roku został mianowany dowódcą 51 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych im. Giuseppe Garibaldiego i wraz z tą formacją walczył w kampanii wrześniowej. W październiku 1939 roku został internowany, lecz wkrótce udało mu się uciec i przedostać na zachód, do Francji, gdzie ukończył kurs oficera sztabowego. Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie decyzją najwyższych władz RP został wytypowany na pierwszego emisariusza Naczelnego Wodza i Rządu RP na uchodźstwie do kraju. Z Londynu wyruszył 17 lipca 1940 roku, a jego szlak wiódł przez Kapsztad, Kair, Stambuł, Belgrad, Budapeszt, Kraków, aż w końcu dotarł do Warszawy, gdzie włączył się w działalność w Związku Walki Zbrojnej. W sierpniu 1942 roku został mianowany dowódcą Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. 28 września 1944 roku otrzymał awans na generała brygady, a w październiku tego samego roku został wytypowany na zastępcę dowódcy Armii Krajowej, gen. Leopolda Okulickiego. 7 marca 1945 roku został aresztowany przez NKWD i osadzony w obozie w Rembertowie, a następnie wywieziony w głąb Związku Radzieckiego. Do kraju powrócił w październiku 1947 roku i osiedlił się w Białej Podlaskiej, następnie w Krakowie, w Warszawie, a ostatecznie zamieszkał w Łodzi. Cały ten czas funkcjonował pod fałszywym nazwiskiem – Walenty Gdanicki. 10 listopada 1950 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i oskarżony o wydawanie rozkazów likwidacji partyzantów radzieckich przez żołnierzy Armii Krajowej. 16 kwietnia 1952 roku po długim procesie został skazany na karę śmierci. Zmarł 24 lutego 1953 roku w Warszawie.