Ignacy Jan Paderewski (herbu Jelita) urodził się 18 listopada 1860 roku w Kuryłówce (teren dzisiejszej Ukrainy). Był synem Jana Paderewskiego i Polikseny de domo Nowickiej. Bardzo wcześnie stracił matkę – zmarła zaledwie kilka miesięcy po jego narodzinach –obowiązki rodzicielskie przejął więc ojciec, niestety na krótko. Gdy po klęsce powstania styczniowego (1863-1864) trafił do więzienia za współudział w niepodległościowym  zrywie obowiązki opiekuńcze nad małoletnim Ignacym przejęła ciotka. Uważa się, że już jako mały chłopiec przejawiał ponadprzeciętne zainteresowanie muzyką. W 1878 roku rozpoczął naukę w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, a z poznaną tam Antoniną Korsakówną (mając zaledwie 20 lat) wstąpił w związek małżeński. Niespełna rok po ślubie doczekał się syna, który od urodzenia borykał się z ciężkim kalectwem, a małżonka kilka miesięcy później podzieliła los jego matki i zmarła w wyniku powikłań poporodowych. Zbieg bolesnych zdarzeń poskutkował całkowitym oddaniem się karierze artystycznej. Umiejętności muzyczne doskonalił najpierw w Berlinie, później w Wiedniu (dzięki pokaźnemu finansowemu wsparciu Heleny Modrzejewskiej) pod okiem Teodora Leszetyckiego. Debiut Jana Paderewskiego datuje się na 1887 rok i począwszy od tego momentu kariera pianisty nabrała prawdziwego rozpędu – zaprzyjaźnił się z Camille'em Saint-Saënsem, dużo koncertował w Europie i w USA. W 1899 roku ożenił się po raz drugi (z Heleną Marią Górską), a dwa lata później zaprezentował publiczności w Dreźnie swoją operę pt. „Manru”, później we Lwowie i w Nowym Jorku. Warto zauważyć, że „Manru” Paderewskiego jest do dziś jedyną operą skomponowaną przez Polaka i wystawioną w Metropolitan Opera. Jednym z pierwszych sygnałów politycznego zaangażowania pianisty było zainicjowanie projektu stworzenia pomnika upamiętniającego bitwę po Grunwaldem (1410). Wybuch I wojny światowej – rozbudzający polskie nadzieje na odzyskanie niepodległości – poskutkował ożywieniem politycznej działalności Paderewskiego. Każdy ze swoich występów poprzedzał mową o wadze polskiej niepodległości, co doprowadziło go do spotkania z Edwardem House’m (doradcą prezydenta Wilsona). W 1917 roku prezydent USA spotkał się z kompozytorem, a ten przekazał mu memoriał na temat Polski. Uważa się, że dzięki temu posunięciu sprawa polskiej niepodległości została uwzględniona w słynnym programie prezydenta USA – 14 punktach Wilsona. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wrócił do kraju, a wkrótce powierzono mu misję stworzenia rządu (pełnił również funkcję ministra spraw zagranicznych). Był reprezentantem Polski podczas konferencji pokojowej w Paryżu (1919-1920). Zmarł 29 czerwca 1941 roku w Nowym Jorku i został pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari.