Mianem „Polskie Termopile” określa się zwykle bitwy o szczególnym znaczeniu dla historii Polski, w nawiązaniu do bitwy w wąwozie termopilskim, stoczonej bohatersko przez Spartan, w tym m.in.: bitwę pod Zadwórzem, bitwę pod Węgrowem, bitwę pod Dytiatynem, Obronę Wizny i wreszcie bitwę pod Hodowem stoczoną 11 czerwca 1694 roku. Wojska tatarskie wyruszyły w kierunku Polski w pierwszych dniach czerwca 1694 roku. Ich celem było nie tyle zgładzenie przeciwnika, co splądrowanie podbitych ziem oraz wzięcie w jasyr (uprowadzenie ludności - najczęściej z warstw szlacheckich i wojskowych ze względu na możliwość wynegocjowania wysokiego okupu - przez Turków lub Tatarów). Stosunek sił między stronami konfliktu daleki był od równowagi (100:1) – szacuje się, że liczebność wojsk tatarskich wynosiła około 40 tys. żołnierzy, natomiast liczebność polskich sił obronnych zaledwie 2 zgrupowania jazdy, a w tym 100 husarzy i 300 pancernych, z czego pierwsze zgrupowanie, z Okopów Świętej Trójcy, pozostawało pod dowództwem Konstantego Zahorowskiego, a drugim, z Szańca Panny Marii, dowodził Mikołaj Tyszkowski. Do pierwszego starcia, którego efektem było pojmanie dwóch tatarskich mirzów, doszło pod wsią Hodów wraz z atakiem polskiej jazdy na tatarską straż przednią liczącą 500-600 koni. Jak przyznają historycy, spodziewano się pojedynczego czambułu tatarskiego, jednak wkrótce okazało się, że w kierunku Polski zmierza wielka armia tatarska, polska jazda wycofała się więc do najbliższej wsi. Po dotarciu do Hodowa polskie siły obronne zabarykadowały się używając wszelkich dostępnych środków, a w tym m.in.: beczek, płotów, stołów, taborów, kobylin. Atak ze strony tatarskiej odpierany był z sukcesami przez ponad 6 godzin (gdy obrońcom skończyła się amunicja wspomagali się tatarskimi strzałami, które zamiast kul wkładali do luf broni palnej), aż wkrótce padło żądanie kapitulacji, które Polacy odrzucili. Ze względu na licznie poniesione straty wojska tatarskie wycofały się z natarcia. Dzięki skutecznej obronie i demonstracji siły polskiej husarii udało się powstrzymać dalsze najazdy tatarskie. Bohaterstwo polskiej husarii i wojsk pancernych podczas bitwy pod Hodowem zostało upamiętnione pomnikiem wybudowanym w 1695 roku w Hodowie z inicjatywy króla Jana III Sobieskiego.