Michał Tadeusz Karaszewicz-Tokarzewski herbu Trąby (pseud. „Doktor”, „Stawski”, Stolarski) urodził się 5 stycznia 1893 roku we Lwowie. Był synem Bolesława Tokarzewskiego i Heleny z domu Lerch de Lerchensfeld. Nauki pobierał kolejno w gimnazjum  w Drohobyczu, na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie (Wydział Prawa i Umiejętności Politycznych) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (Wydział Medyczny). Już w czasach studenckich związał się z ruchem socjalistycznym i aktywnie udzielał się w organizacjach niepodległościowych. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej oraz należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Będąc obywatelem Austro-Węgier, jeszcze przed wybuchem I wojny światowej, wcielony został do armii, gdzie ukończył kurs oficerów rezerwy. Gdy 28 lipca 1914 roku historia przypomniała o sobie Tokarzewski-Karaszewicz wstąpił do Legionów Polskich i objął dowodzenie nad V batalionem, następnie nad II batalionem 5. Pułku Piechoty Legionów, później nad III batalionem 6 Pułku Piechoty Legionów i ostatecznie nad 5 Pułkiem Piechoty Legionów. 24 października 1914 roku został ranny podczas bitwy pod Laskami i Anielinem. W 1915 roku awansował do stopnia majora. Dwa lata później, w czasie tzw. kryzysu przysięgowego został internowany. Co ciekawe, Józef Piłsudski sugerując prezydentowi Stanisławowi Wojciechowskiemu obsadę teki ministra spraw wojskowych, obok gen. Lucjana Żeligowskiego, Leona Berbeckiego i Leonarda Skierskiego, wymienił Karaszewicza-Tokarzewskiego. W trakcie II wojny światowej został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i trafił do łagru, z którego zwolniony został w sierpniu 1941 roku na mocy układu Sikorski-Majski. Służył następnie w armii gen. Władysława Andersa. Okres powojenny spędził w Wielkiej Brytanii czynnie uczestnicząc w życiu społecznym i politycznym polskiej emigracji. Zmarł 22 maja 1964 roku w Casablance.