Mennica w Warszawie uruchomiona została decyzją króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 10 lutego 1766 roku. Jej założenie zbiegło się w czasie z wprowadzeniem nowego systemu monetarnego w Polsce. W ramach upamiętnienia tego wydarzenia  10 luty ustanowiono dniem menniczym – Dzień Mincerza. Znakiem rozpoznawczym mennicy warszawskiej uczyniono inicjały M.V. lub M.W (Mennica Warszawska). Cesja terytorium Rzeczypospolitej dokonana w wyniku rozbiorów przez sąsiednie mocarstwa – Rosję, Prusy, Austrię – doprowadziła do zamknięcia mennicy. Dopiero w 1810 roku wznowiła swoją działalność i emitowała monety Księstwa Warszawskiego (złote, srebrne, miedziane). Począwszy od 1816 roku (po Kongresie Wiedeńskim) biła monety dla Królestwa Polskiego. W trakcie powstania listopadowego (1830) pełniła funkcję zakładów zbrojeniowych. W 1867 roku, decyzją władz carskich, nastąpiła ostateczna likwidacja jej działalności, a 40 lat później budynek przeznaczono do rozbiórki. Swą działalność wznowiła kilka lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 14 kwietnia 1924 roku. Wybuch II wojny światowej przyniósł kolejne perturbacje w funkcjonowaniu mennicy – uległa częściowemu zniszczeniu, a jej zbiory zostały zrabowane przez wojska III Rzeszy Niemieckiej. W 1952 roku, dwa lata po ustanowieniu nowej waluty – złotego polskiego – mennica przeniesiona została do nowej siedziby, a w niej emitowano pierwsze powojenne monety na których do 1989 roku bito napis „Polska Rzeczpospolita Ludowa”, a od 1990 roku „Rzeczpospolita Polska” z orłem w koronie.