Order Virtuti Militari jest najwyższym w Polsce oraz najstarszym na świecie odznaczeniem wojskowym przyznawanym za wybitne zasługi na polu bitwy. Został ustanowiony 22 czerwca 1792 roku przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w ramach uświetnienia polskiego zwycięstwa w bitwie pod Zieleńcami. Pierwsze nadania otrzymali: gen. ks. Józef Poniatowski, gen. Tadeusz Kościuszko, gen. mjr Michał Wielhorski, gen. mjr Stanisław Mokronowski, bryg. Eustachy Sanguszko, ppłk. Jan Grochowski, mjr Jan Krasicki, por. Andrzej Gałecki i in. Złote ordery wręczano generałom i oficerom, srebrne zaś przeznaczone były dla podoficerów i szeregowych. Odznaczenie było nadawane w okresie Księstwa Warszawskiego, jednak już w Królestwie Kongresowym otrzymało nową nazwę – Order Wojskowy Polski. Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 roku umożliwiło wskrzeszenie orderu pod pierwotną nazwą (Order Wojskowy Virtuti Militari), co uczyniono już 1 sierpnia 1919 roku wraz z decyzją Sejmu Ustawodawczego. W okresie dwudziestolecia międzywojennego nadano ogółem 8389 orderów wojennych Virtuti Militari. Odznaczenia najwyższej I klasy (Krzyż Wielki) przypadły w udziale m.in.: Józefowi Piłsudskiemu, Ferdynandowi I (król Rumunii), Albertowi I (król Belgów), Wiktor Emanuel III (król Włoch). Odznaczenia klasy II (Krzyż Komandorski) otrzymali: gen. dyw. Edward Rydz-Śmigły, gen. dyw. Stanisław Haller, gen. broni Tadeusz Rozwadowski, gen. broni Zygmunt Zieliński, gen. dyw. Jan Romer i in. W dniu dzisiejszym – zgodnie z zapisami ustawy – order nadaje się podczas wojny lub 5 lat po jej zakończeniu, a honory te czyni Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Po 1989 roku Order Virtuti Militari nie był nadawany.