Leopold Okulicki (pseud. „Niedźwiadek”, „Biedronka”, „Sęp”, „Termit” i in.) urodził się 12 listopada 1898 roku w Bratucicach (okolice Okulic, powiat bocheński). Pochodził z rodziny rolniczej, był synem Błażeja i Anny z domu Korcyl. Kształcił się w gimnazjum bocheńskim (lokal ten zajmuje obecnie I Liceum Ogólnokształcące w Bochni). Od 1913 roku należał do Związku Strzeleckiego, a już rok później zdał egzamin podoficerski. W październiku 1915 roku wstąpił do 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich (1 batalion). Po kryzysie przysięgowym wcielony został do armii austriackiej, z której uciekł początkiem 1918 roku. Niedługo później wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie dołączył do 4 Pułku Piechoty Legionów w stopniu oficera. Brał czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a za odwagę na froncie otrzymał Srebrny Krzyż Virtuti Militari (walczył pod Lidą i Mołodecznem oraz nad Berezyną). 10 lipca 1922 roku wstąpił w związek małżeński z Władysławą Jabłońską. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej (1925) otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, następnie prowadził wykłady w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Gdy II wojna światowa wybuchła Okulicki pełnił służbę w Sztabie Głównym (był oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza). Wespół z gen. Michałem Karaszewiczem-Tokarzewskim współorganizował konspirację po kapitulacji Warszawy. Od stycznia 1940 roku pełnił funkcję komendanta łódzkiego okręgu Związku Walki Zbrojnej, a niespełna rok później okręgu lwowskiego.  W styczniu 1941 roku został aresztowany przez NKWD i osadzony najpierw w więzieniu Lefortowo, a później na Łubiance. W sierpniu 1941 roku został zwolniony z więzienia na mocy układu wojskowego Sikorski-Majski. Służył następnie w Armii gen. Władysława Andersa. Był wielkim zwolennikiem wystąpienia zbrojnego w Warszawie przeciwko okupantowi. Po klęsce powstania warszawskiego objął stanowisko komendanta głównego AK. W 1945 roku został ponownie aresztowany przez NKWD, był jednym z oskarżonych w „procesie szesnastu”. Jak podały władze ZSRR, Leopold Okulicki zmarł w więzieniu 24 października 1946 roku.