Juliusz Słowacki jest jednym z najwybitniejszych polskich poetów okresu romantyzmu. Obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego wszedł w kanon poetów-proroków, których określa się mianem – wieszcz narodowy. Urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu Wołyńskim, na terenie dzisiejszej Ukrainy, w obwodzie tarnopolskim. Juliusz Słowacki już od najmłodszych lat, za sprawą swoich rodziców, ocierał się o elity intelektualne i kulturalne. Jego ojciec, Euzebiusz, był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim oraz na Carskim Uniwersytecie Wileńskim, z kolei jego matka, Salomea z Januszewskich, prowadziła salon literacki, w którym pisarze i poeci spotykali się, by rozmawiać o literaturze, sztuce i polityce. W 1830 roku Juliusz Słowacki zadebiutował na łamach ważnego pisma literackiego Melitele powieścią poetycką Hugo. Rok później wyemigrował do Drezna, później do Paryża, aż w końcu dotarł do Londynu, który bezmiernie go zachwycił. Do 1836 roku mieszkał w Szwajcarii. Wiele podróżował, a obrazy z tych podróży – Neapol, Marsylia, Genewa, Grecja, Egipt, Palestyna, Syria – utrwalił w swoich wierszach. Od 1837 roku osiadł na stałe w sercu Francji. Nigdy się nie ożenił. Był autorem tomów poezji (Grób Agamemnona, Testament mój i in.), powieści poetyckich (Jan Bielecki, Lambro, Żmija i in.), poematów (Król-Duch, Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, W Szwajcarii i in.), jak również dramatów (Balladyna, Kordian, Książę niezłomny, Maria Stuart i in.). Zmarł bardzo młodo, 3 kwietnia w 1849 roku, miał zaledwie 40 lat. Został pochowany na Cmentarzu Montmartre w Paryżu. W 1927 roku, decyzją marszałka Józefa Piłsudskiego, jego ciało przewiezione zostało do Polski. Spoczywa dziś w Krypcie Wieszczów Narodowych na krakowskim Wawelu.