Rewers monety: Prawy profil Fryderyka Chopina na tle fragmentu stylizowanego fortepianu oraz wierzb. U góry półkolem napis: FRYDERYK CHOPIN, poniżej portretu półkolem napis: 150. ROCZNICA ŚMIERCI. 
Awers monety: W centralnej części wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Poniżej stylizowane pięciolinie oraz wierzby. Z lewej strony orła oznaczenie roku emisji: 1999. U góry półkolem napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA, u dołu napis: 10/ZŁOTYCH. Pod lewą łapą orła znak mennicy: m/w. 
Projektant monety: Roussanka Nowakowska 

Fryderyk Franciszek Chopin urodził się, według oświadczeń samego artysty i jego rodziny, 1 marca 1810 lub 22 lutego według metryki chrztu, we wsi Żelazowa Wola koło Sochaczewa, na Mazowszu, w ówczesnym Księstwie Warszawskim. Dwór w Żelazowej Woli stanowił posiadłość hrabiów Skarbków, w którym jako nauczyciel był zatrudniony ojciec kompozytora, spolonizowany Francuz, Mikołaj Chopin. Ojciec Fryderyka przybył do Polski w wieku szesnastu lat i już nigdy do Francji nie wrócił, nie utrzymywał nawet kontaktów ze swoją rodziną. Jakże odmienny los spotkał jego syna, który wyjechawszy do Paryża, nigdy już nie wrócił do ojczyzny. Jego talent muzyczny objawił się już w dzieciństwie i jako siedmiolatek był młody Chopin autorem dwóch polonezów; g-moll i B-dur. Gry na fortepianie uczył się od 1816 roku. 

Niemniej jego talent wymagał oszlifowania. Dlatego też w 1826 r. Fryderyk rozpoczął naukę na wydziale Teorii Muzyki, Jenerałbasu i Kompozycji warszawskiej Szkoły Głównej Muzyki kierowanej przez Józefa Elsnera. Nauczyciel Chopina, zdając sobie sprawę z wyjątkowego talentu ucznia i zgodnie z jego naturą i temperamentem, pozwolił mu koncentrować się na muzyce fortepianowej. Pozostawał jednak nieugięty w sprawach dotyczących przedmiotów teoretycznych, zwłaszcza kontrapunktu. Dzięki takiej postawie Elsnera, Chopin, wyrobił w sobie solidny warsztat, dyscyplinę i precyzję konstrukcji kompozycyjnej. Chopin ukończył studia w 1829 roku, a Elsner w raporcie po trzecim roku nauki zapisał: Trzecioletni Szopen Fryderyk - szczególna zdatność, geniusz muzyczny. Natychmiast po ukończeniu studiów, w lipcu 1829 roku udał się w towarzystwie znajomych na krótką wycieczkę do Wiednia, gdzie dał dwa występy w Kärtnerthortheater. Odniósł fenomenalny sukces u publiczności. 

Krytyka, choć ganiła jego grę za małą siłę dźwięku, to kompozycje oceniła bardzo dobrze. Wspaniałe występy zaowocowały pierwszą zagraniczna publikacją utworów Chopina; wiedeński wydawca, Tobias Haslinger, opublikował Wariacje na temat Mozarta. Wkrótce Chopin wrócił do Warszawy, ale Europa stała dla niego otworem. Po powrocie, z wielką pasją, zajął się komponowaniem, pisząc m. in. dwa Koncerty fortepianowe z orkiestrą: f-moll i e-moll. Celem planowanego wyjazdu był początkowo Berlin, jednak Chopin wybrał Wiedeń, aby potwierdzić odniesiony tam sukces i utrwalić swą pozycję. 11 października 1830 roku odbył się w Teatrze Narodowym uroczysty pożegnalny koncert, na którym Chopin wykonał Koncert e-moll. Na tym, ostatnim, koncercie w Polsce śpiewała Konstancja Gładkowska, pierwsza miłość i pierwsza muza wielkiego kompozytora. Być może, przeczuwając koniec tego uczucia w obliczu planowanego wyjazdu, 4 września 1830 r. Chopin pisał do swojego przyjaciela, Tytusa Woyciechowskiego: Jeszcze siedzę - nie mam dosyć siły do zdecydowania dnia, myślę, że wyjeżdżam po to, żebym na zawsze zapomniał o domu; myślę, że jadę umrzeć - a jak to przykro musi być umierać gdzie indziej, nie tam, gdzie się żyło. Jakże mi to okropnie będzie widzieć zamiast rodziny zimnego doktora albo służącego przy łożu śmiertelnym. [...] Jak za najświętszą rzecz uważam związki towarzyskie z jednej strony, tak z drugiej strony utrzymuję, że to diabelski wynalazek, i lepiej by było, żeby ludzie na świecie nie znali pieniędzy, melszpyzów, butów, kapeluszów, befsztyków, naleśników itd., jakże ludzie to wszystko znają. Chopin, wraz z przyjacielem, wyjechał do Austrii 2 listopada. 

W kilka dni po ich przybyciu do Wiednia, doszła ich wiadomość o wybuchu powstania (Listopadowego). Chopin bardzo przeżył powstanie oraz jego klęskę. Jesienią 1831 roku wyjechał do Francji, która stała się jego drugą ojczyzną. Świadomie wybrał on status emigranta bowiem nie podporządkował się carskiemu rozporządzeniu cara i nie zgłosił się do ambasady rosyjskiej w celu przedłużenia paszportu. Tym samym zyskał status uchodźcy, co zamykało mu drogę legalnego powrotu do kraju. Chopin osiadł w Paryżu, gdzie mieszkał z emigrantami z Polski, najpierw z Aleksandrem Hoffmanem, a po jego wyjeździe z powstańcem i lekarzem, Janem Matuszyńskim. Z rodzicami mógł się spotkać tylko poza Polską, więc gdy udali się oni do Karlsbadu, podążył tam również Fryderyk. W tamtym okresie, tj. w 1835 roku, a także niedaleko, bo w Dreźnie, Chopin odnowił znajomość z Wodzińskimi. Co więcej, zakochał się w ich córce Marii. Pragnął się z nią ożenić i stworzyć na obczyźnie swego rodzaju Polski dom. Oświadczył jej się następnego roku w Mariendbadzie. Oświadczyny zostały przyjęte pod warunkiem, że Fryderyk będzie dbał o zdrowie. Do ślubu jednak nie doszło. Po okresie „próbnym” rodzice Marii uznali, że, ze względu na nieregularny tryb życia, Chopin nie będzie dobrym mężem dla ich córki. Aby ukoić złamane serce w lipcu 1837 udał się do Londynu, gdzie wkrótce poznał George Sand, starsza od niego o sześć lat pisarkę, autorkę powieści obyczajowych oraz rozwódkę z dwójka dzieci. Francuzka dała mu to, czego tak bardzo potrzebował, czułość, troskliwość, niemal matczyną opiekę. Zimę przełomu lat 1838 i ‘39 Chopin i Sand spędzili na Majorce, gdzie Chopin rozchorował się, prawdopodobnie na gruźlicę. Mimo choroby intensywnie komponował. Po powrocie do Francji wiosną 1839 roku zamieszkał z Sand w jej posiadłości w Nohant. Potem każde wakacje do 1846 roku spędzał właśnie tam, wracając na zimę do Paryża. Były to najlepsze lata dla Chopina, zarówno osobiście, jak i artystycznie. To właśnie w Nohant powstały jego najwybitniejsze dzieła. Chociaż Sand i Chopin darzyli się wielkim uczuciem, serdecznością i przyjaźnią, to za Chopinem nie przepadał dorastający syn pisarki, który mocno na nią wpływał. Jego oddziaływanie na matkę powodowało konflikty między kochankami, aż w lipcu 1847 roku doszło do zerwania. Zerwanie właśnie, a także utrata Nohant odbiły się na zdrowiu fizycznym i psychicznym Chopina, która niemalże zaprzestał komponowanie nowych utworów. W 1848 roku wyjechał do Anglii i Szkocji, gdzie powrócił do niezdrowego trybu życia. Dawał wiele występów i często podróżował. To oraz niekorzystna dla jego płuc pogoda szybko pogorszyły jego stan zdrowia. Pomimo osłabienia, 16 listopada 1848 roku w Londynie dał on jeszcze swój ostatni koncert dla emigrantów. Po kilku dniach wrócił do Paryża. Latem przybyła jego siostra, aby zaopiekować się bratem. Chopin przegrał jednak walkę z chorobą i 17 października 1849 roku zmarł na gruźlicę w swoim paryskim mieszkaniu. 

Do Polski wrócił dopiero po śmierci, gdy jego siostra, Ludwika Jędrzejewiczowa, przywiozła do Warszawy urnę z jego sercem, która została wmurowana w filar kościoła Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Od 1927 roku w Warszawie odbywa się Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny imienia Fryderyka Chopina, który otwiera młodym pianistom drzwi do międzynarodowej kariery. Rok 2010 został ogłoszony Rokiem Chopina. Przez cały rok organizowane są wystawy,. Koncerty, spektakle oraz inne wydarzenia poświęcone lub inspirowane twórczością kompozytora. Źródła: Bronisław E. Sydow, Korespondencja Fryderyka Chopina, PIW, Warszawa 1955, t. 1 i 2. J.M. Chomiński, Chopin, Kraków 1978. A. Czartkowski, Z. Jeżewska, Chopin żywy w swoich listach i oczach współczesnych, W-wa, 1958.