Awers: Po prawej stronie, częściowo na tle stylizowanego labiryntu, wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Po lewej stronie orła, na wyodrębnionej płaszczyźnie, podana alfabetem brajla wartość monety. U dołu napis: 10 ZŁ. W otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA 2011. Pod orłem, po prawej stronie, znak mennicy: 

MW. Rewers: Centralnie, stylizowany wizerunek labiryntu. Na jego tle, po prawej stronie, stylizowane wizerunki dwóch postaci, z których jedna trzyma laskę osoby niewidomej. Po prawej stronie, półkolem, wizerunki sześciu gwiazdek. Z lewej strony, półkolem, napis: EUROPA BEZ BARIER. Na boku napis: 100-lecie Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi.

Za ideą założenia stowarzyszenia zajmującego pomocą niewidomym stał warszawski okulista dr Bolesław Ryszard Gepner. Przedstawił on swój pomysł niewidomej hrabiance Róży Czackiej. Dziewiętnastego listopada 1908 roku w Pałacu Czackich przy ulicy Nowiozielnej w Warszawie odbyło się pierwsze zebranie w celu założenia stowarzyszenia. W 1910 roku powstał statut organizacji, którego autorem był prawnik Stanisław Bukowiecki.

W październiku tego samego roku do carskiego Urzędu Gubernialnego do spraw Stowarzyszeń złożono wniosek i zarejestrowanie stowarzyszenia „Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi w Królestwie Polskim”. Rejestracji została zakończona 11 maja 1911 roku, kiedy to stowarzyszenie zostało wpisane, (pod numerem 281), do rejestru stowarzyszeń. Do członków założycieli należeli: hrabina Róża Maria Czacka, Bolesław Ryszard Gepner, właściciel ziemski Antoni Górski, hrabina Wanda z Badenich Krasińska oraz adwokaci Stanisław Bukowiecki i Aleksander Jackowski. Dwudziestego drugiego listopada 1911 roku odbyło się zebranie organizacyjne Towarzystwa, podczas którego powołano Zarząd i Komisję Rewizyjną, a także przyjęto 73 nowych członków. W maju 1925 roku podjęto decyzję o zmianie statutu i ponowne wpisanie do rejestru stowarzyszeń, już w wolnej Polsce. Przyjęto również obowiązującą do dziś nazwę: Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi.

W 1910 roku hrabina Czacka wynajęła mieszkanie przy ulicy Dzielnej 37 w Warszawie, które przeznaczyła na przytułek dla niewidomych dziewcząt. Rok później działalność rozpoczął Patronat Towarzystwa – otwarta opieka dla niewidomych mieszkających w rodzinach. Opieka objęto 55. rodzin osób niewidomych. W 1913 roku zakład dla dziewcząt przeniesiono z ulicy Dzielnej na ulicę Złotą 76. W tym samym roku Towarzystwo założyło, przy ulicy Pięknej, szkołę dla niewidomych chłopców. Aż do wybuchu I wojny w placówkach Towarzystwa znajdowało się 64. niewidomych podopiecznych w różnym przedziale wiekowym. Ponadto opieka Patronatu obejmowała 43 osoby, a 112 niewidomych wraz z rodzinami otrzymywało zasiłek.

W 1918 roku Towarzystwo wynajęło trzy dwupokojowe lokale przy ulicy Polnej 40, w których opiekę znalazło 21 niewidomych dziewcząt i 9 dzieci. Chłopców i dorosłych podopiecznych przeniesiono wówczas do placówki przy ulicy Emilii Plater 7. Tymczasem na ulice Nowozielną 49 powróciły biuro i Patronat. W tym samym roku Jadwiga Poletyło zapisała w swoim testamencie 200 tysięcy rubli na rzecz Towarzystwa. Kwota ta została przekazana w 1934 roku w postaci 812 ha gruntów przez spadkobiercę pani Poletyło, Karola Raczyńskiego.

Po wybuchu II wojny światowej zniszczeniu uległo wiele budynków Towarzystwa straty w Łaskach wynosiły 75%. Mimo własnych kłopotów pracownicy Towarzystwa nie ustawali w niesieniu pomocy zarówno niewidomym, jak i rannym żołnierzom. W 1944 roku Matka Czacka podjęła decyzję o przystąpieniu Zakładu w Laskach do powstania warszawskiego. W Laskach urządzono szpital dla powstańców, punkt kontaktowy oraz zaopatrywano żołnierzy AK w żywność i broń.

Dwa lata po wojnie Towarzystwo zostało oficjalnie reaktywowane na mocy decyzji prezydenta stolicy z dnia 10 lutego 1947 roku. Przystąpiono wówczas do odbudowy wojennych zniszczeń. Niestety znaczna część placówek i gruntów należących do Towarzystwa została po wojnie upaństwowiona – władze komunistyczne dążyły również do przejęcia zakładu w Laskach. Towarzystwo zachowało jednak swój charakter i formułę prawną, dzięki pomocy i determinacji wielu osób (świeckich i duchownych) zaangażowanych w Dzieło Lasek. Duże wsparcie Towarzystwo otrzymywało również od hierarchii Kościoła, a także wielu osób publicznych.

Odbudowa i rozwój Towarzystwa i jego placówek były możliwe dzięki hojności prywatnych darczyńców, zwłaszcza ze środowiska Polonii amerykańskiej.