10 zł, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka

Powiększ

Kod produktu: PAR_773

Ocena

Napisz opinię

Cena:149,00 zł

Opis produktu

Rewers monety: W centralnej części zwielokrotniona stylizowana sylwetka człowieka. Z obu stron sylwetki dłonie w geście symbolizującym ochronę. U góry półkolem napis: POWSZECHNA DEKLARACJA, u dołu: PRAW CZŁOWIEKA

Awers monety: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczpospolitej Polskiej, po bokach orła oznaczenie roku emisji: 19-98, pod orłem napis: ZŁ 10 ZŁ, w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA poprzedzony oraz zakończony pięcioma perełkami. Pod lewą łapą orła znak mennicy: m/w.

Projektant monety: Ewa Tyc-Karpińska / Roussanka Nowakowska

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, określana czasem mianem „Magna Karta dla całej ludzkości”, została uchwalona 10 grudnia 1948 roku w Paryżu przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Od tego czasu minęło już ponad 60 lat, ale zapisy zawarte w Deklaracji wciąż wywierają znaczący, nawet jeśli niewidoczny, wpływ na życie ludzie z całego świata.

Pomysł i uchwalenie Deklaracji wynikały z pragnienia oraz realnej potrzeby (stabilnego) pokoju po traumatycznych doświadczeniach II wojny światowej. Uchwalenie Deklaracji przez państwa, które różniło niekiedy wszystko, od ekonomii, kultury, przez historię aż do religii, było pierwszym przypadkiem stworzenia przez międzynarodową organizację tak uniwersalnego dokumentu.

Deklaracja powstała dzięki pracom dwóch organów ONZ: Sekretariatu oraz Komisji Praw Człowieka, która powołała specjalny komitet redakcyjny do prac nad ostatecznym kształtem Deklaracji. Komisja Praw Człowieka powstała w 1946 roku, skupiając wówczas przedstawicieli osiemnastu krajów. Natomiast, w skład powołanego przez Komisję komitetu wchodzili przedstawiciele ośmiu państw - Australii, Chile, Chin, Francji i Libanu, Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Wielkiej Brytanii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki. Zadaniem komitetu było wypracowanie kompromisowego brzmienia Deklaracji w oparciu o szkic roboczy przygotowany przez Sekretariat Organizacji Narodów Zjednoczonych, pod kierownictwem Johna Humphreya. W trakcie prac, trwających dwa lat, udało się zachować cel, to jest poszanowanie fundamentalnych praw i wolności. Pomimo sprzecznych poglądów na niektóre zagadnienia, autorzy dokumentu doszli do porozumienia na temat prawa człowieka i obywatela, praw socjalnych i ekonomicznych oraz zakazu wszelkiej dyskryminacji. Uzgodniono również powszechny charakter obowiązywania Deklaracji.

Osobiście zaangażowana w prace nad Deklaracją była sama Eleonora Roosevelt, w tamtych czasie przewodnicząca Komisji Praw Człowieka, która pytała:

"Gdzie tak naprawdę zaczynają się powszechne prawa człowieka? Niedaleko domu - tak blisko, że nie widać tego na żadnej mapie świata. Jest to świat pojedynczego człowieka okolica, w której mieszka; szkoła czy uniwersytet, na który uczęszcza; fabryka, gospodarstwo czy biuro, w którym pracuje. W takich miejscach każdy mężczyzna, każda kobieta i dziecko potrzebują równych praw, równych szans i godnego życia bez dyskryminacji. Jeżeli prawa człowieka nie będą tam respektowane, nie będą też miały znaczenia nigdzie indziej. Bez troski obywateli o ochronę praw człowieka w najbliższym otoczeniu, daremnie będziemy oczekiwać postępu w skali globalnej."

Ochrona praw człowieka, o których stanowi Deklaracja, stanowi fundament działalności samej ONZ. Na tym, źródłowym i uniwersalnym charakterze opiera się siła Deklaracji, której tekst przetłumaczono na ponad 200 języków. Ponadto stanowi ona wzór dla narodowych konstytucji oraz prawodawstwa.

Deklaracja uznaje, że "przyrodzona godność wszystkich członków wspólnoty ludzkiej jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju świata" i wiąże się z uznaniem fundamentalnych praw, których pragnie każda istota ludzka, prawa do;

- życia,

- wolności i bezpieczeństwa swej osoby

- prawa do odpowiedniej stopy życiowej

- prawa do ubiegania się o azyl i korzystania z niego w innych krajach w razie prześladowania

- prawa do własności

- prawa do wolności opinii i wyrażania jej

- prawa do nauki

- wolności myśli, sumienia i wyznania

- zakazu tortur i poniżającego traktowania.

Wymienione powyżej prawa uznaje się za przyrodzone i należne każdej osobie.