Polskie Państwo Podziemne były ważną strukturą państwa polskiego podczas II wojny światowej. Stanowiło przedłużenie władz Rządu RP na uchodźstwie i było mu podległe. Jego istnienie pozwoliło zachować ciągłość władzy polityczno-wojskowej na terenie kraju. Decyzją gen. Władysława Sikorskiego, 14 lutego 1942 roku, siły PPP (w tym Związku Walki Zbrojnej) przekształcone zostały w Armię Krajową (AK). Na stanowisko komendanta AK wybrano gen. Stefana Roweckiego (ps. „Grot”). Utworzenie jednej, zwartej struktury umożliwiło scalenie wszystkich grup wojskowych, które do tej pory podległe były różnym ugrupowaniom. Pod koniec 1942 roku liczebność żołnierzy bliska była 200 tys. Warto pamiętać, że Armia Krajowa, pod względem liczebności, była największą podziemną armią w okupowanej przez hitlerowców Europie. Wojska AK przyjmowały strategię wyczekującą względem okupanta – kumulowały siły wszelkimi możliwymi sposobami i oczekiwały na chwile załamania hitlerowskich Niemiec. Nie zmienia to faktu, że przeprowadzono wiele udanych akcji zbrojnych, które niestety kończyły się okrutnymi represjami – za każdego zabitego Niemca rozstrzeliwano nawet kilkudziesięciu Polaków. Końcem 1942 roku wojska AK nasiliły działalność dywersyjną – atakowano niemieckie posterunki, wysadzano mosty, odbijano więźniów, a nawet wykolejano transporty z niemieckim zaopatrzeniem wojskowym. Ważnym elementem walki o wolność kraju była konspiracyjna prasa podziemna – ukazywało się łącznie aż 1400 tytułów (sic!) – wydawano również książki. Działały również tajne komplety (tajne nauczanie) m.in. na Uniwersytecie Jagiellońskim, czy na Uniwersytecie Warszawskim. Największym wojskowym dokonaniem Armii Krajowej było powstanie warszawskie, które wybuchło 1 sierpnia 1944 roku. Upadek powstania wyznaczył nową stolicę dla Polskiego Państwa Podziemnego, została nią Częstochowa.