Jan Karski (pseud. „Witold”) urodził się 24 czerwca 1914 roku w Łodzi. Kształcił się kolejno na Wydziale Prawa przy Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie ukończył również dyplomację oraz w Szkole Podchorążych artylerii konnej we Włodzimierzu Wołyńskim. Ukończywszy studia podjął zatrudnienie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Gdy 1 września 1939 roku historia przypomniała o sobie walczył u boku 5. Dywizjonu Artylerii Konnej pod dowództwem mjra Józefa Klukowskiego w stopniu oficera. Znalazł się wkrótce w niewoli radzieckiej, osadzono go w łagrze Kozielszczyna. Nie przyznał się do swojego stopnia wojskowego, udawał zwykłego szeregowca, dzięki czemu objęty został wymianą jeńców między Niemcami, a Związkiem Radzieckim. Z transportu uciekł i przedostał się do Warszawy, gdzie natychmiast podjął się działalności konspiracyjnej. Począwszy od 1941 roku działał aktywnie we Froncie Odrodzenia Polski, udzielał się również w Biurze Propagandy i Informacji Komendy Głównej AK. Będąc działaczem podziemnym używał pseudonimu „Witold”. Dwukrotnie przedostał się do getta warszawskiego, a następnie do obozu w Izbicy (w przebraniu strażnika ukraińskiego). Raporty, które spisał po tych wizytach są uważane są za jedne z najważniejszych źródeł do historii holocaustu (obok raportów Witolda Pileckiego). Dokumenty i cały materiał dowodowy, który zgromadził podczas przedstawił ministrowi spraw zagranicznych, Edwardowi Raczyńskiemu. 28 lipca 1943 roku spotkał się nawet w tej sprawie z prezydentem Stanów Zjednoczonych, Franklinem Rooseveltem. W 1944 roku wydał książkę pt. Tajne państwo, w której ze szczegółami opisał zmagania Polaków i Żydów z niemieckim okupantem. Został dwukrotnie odznaczony orderem Virtuti Militari w 1941 i 1943 roku za swoją działalność. Zmarł 13 lipca 2000 roku w Waszyngtonie. Uroczystości pogrzebowe uświetnił swą obecnością prezydent USA (Bill Clinton) oraz Polski (Aleksander Kwaśniewski).