Pierwszym bankiem centralnym na ziemiach polskich był Bank Polski działający w latach 1828-1885 na terenie Warszawy (Królestwo Polskie). Został założony przez księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Będąc instytucją rządową posiadał własną osobowość prawną, miał prawo do emisji banknotów, udzielał kredytów (krótko- i długoterminowych), obsługiwał pożyczki zagraniczne itd. Niestety, w 1869 roku został całkowicie podporządkowany rosyjskiemu Ministerstwu Skarbu w Petersburgu, a z czasem został postawiony w stan likwidacji, a jego majątek przejął Bank Państwowy Rosji. Odrodzenie polskiej bankowości centralnej nastąpiło dopiero w 1924 roku, wraz  z założeniem Banku Polskiego S.A. z siedzibą w Warszawie, na mocy ustawy o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej Władysława Grabskiego. Siedzibą banku uczyniono gmach przy ulicy Bielańskiej 10. Głównym zadaniem Banku Polskiego miała być emisja pieniądza, regulowanie obiegu pieniężnego oraz udzielanie kredytów krótko- i długoterminowych. Pierwszym prezesem Banku Polskiego został Stanisław Karpiński (1924-1929), kolejnym Władysław Wróblewski (1929-1936), przez niespełna rok funkcję tę pełnił Adam Koc (1936), a ostatnim przedwojennym prezesem był Władysław Bryka (1936-1941). Po klęsce kampanii wrześniowej siedzibę Banku Polskiego przeniesiono do Paryża, a następnie do Londynu (od 1 lipca 1940 roku). Od 1941 do 1946 roku funkcję prezesa pełnił Bohdan Winiarski. W związku z powołaniem – 2 lutego 1945 roku – Narodowego Banku Polskiego z siedzibą w Warszawie, przez marionetkowy Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej, Bank Polski S.A. utracił przywilej emisyjny i został wkrótce postawiony w stan likwidacji.