Zygmunt Stary urodził się 1 stycznia 1467 roku w Kozienicach. Był synem Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Habsburżanki (córka Albrechta II Habsburga i Elżbiety Luksemburskiej). Po śmierci ojca nie przypadła mu żadna zaszczytna funkcja, tron  Królestwa Polskiego objął Aleksander Jagiellończyk. Królowa matka usiłowała zapewnić mu sukcesję na tronie austriackim, nie zyskała jednak powodzenia. Podejmowano próby osadzenia Zygmunta na tronie litewskim, mołdawskim, jednak nie przyniosły one spodziewanego skutku. Z czasem jednak otrzymał od Władysława II Jagiellończyka (król Niemiec, Czech i Węgier) księstwo głogowskie (1499), opawskie (1501) oraz namiestnictwo nad Śląskiem i Łużycami Dolnymi (1504). Śmierć Aleksandra Jagiellończyka wyznaczyła koronowanie Zygmunta Starego na króla Litwy (20 października 1506), a początkiem 1507 roku na króla Polski. Okres panowania Zygmunta Starego przypadł na początki reformacji w Polsce, król starając się przeciwdziałać temu procesowi wydał szereg dekretów zakazujących m.in. sprowadzania do kraju pism Lutra, rozpowszechniania ich oraz czytania, co budziło sprzeciw szlachty ze względu na sprzeczność z konstytucją Nihil Novi. Traktował reformację, jako czynnik, który doprowadzić może do powstania społecznych „zaburzeń”. Rządy króla Zygmunta  Starego to również bujny rozwój kontaktów handlowych Polski i Litwy z krajami Europy Środkowej i Zachodniej, który pozytywnie wpłynął na polski potencjał gospodarczy, a pośrednio i na wzrost demograficzny. Ważne miejsce w taktyce politycznej króla zajmowała kwestia rozpadu i likwidacji państwa Zakonu Krzyżackiego w Prusach oraz na terenie Inflant. Zygmunt Stary zmarł 1 kwietnia 1548 roku w Krakowie. Uroczystości pogrzebowe, z zachowaniem najwyższych ceremoniałów, odbyły się w katedrze wawelskiej.