Okres panowania Stefana Batorego mierzony jest latami od 14 grudnia 1575 roku do 12 grudnia 1586 roku. Na tron Polski wybrany został przez sejm elekcyjny. Uroczystości koronacyjne odbyły się w katedrze wawelskiej w Krakowie. Był synem węgierskiego wojewody siedmiogrodzkiego, dlatego od 1571 roku był księciem Siedmiogrodu. Rok po objęciu polskiego tronu poślubił Annę Jagiellonkę, córkę Zygmunta I Starego. Na kartach historii zapisał dzięki doskonale, pod względem taktycznym, rozegranej kampanii przeciwko Rosji, której celem było odzyskanie Inflant i ziemi płockiej, zagadniętych przez Iwana IV Groźnego. Jak stwierdził prof. Janusz Tazbir: „Błysk zwycięskiej szabli wyciągniętej za sprawą Batorego, rzuca blask na całe jego panowanie”.

Postać Stefana Batorego już w XVII wieku zyskała miano legendy, zaczęto go wtedy określać mianem Stefan Wielki. Prawdziwe natężenie tych tendencji nastąpiło w wieku XIX. Do dnia dzisiejszego uważa się Batorego za króla, który zwyciężył najpotężniejszego zaborcę – Rosję. Historycy podkreślają, że mimo wielu potknięć taktycznych bilans jego rządów jest bardziej niż dodatni, zarówno w zakresie polityki militarnej, jak również polityki wewnętrznej. Stefan Batory zmarł 12 grudnia 1586 roku w Grodnie. Uroczystości pogrzebowe miały nad wyraz uroczysty charakter, odbyły się w krakowskiej katedrze Wawelskiej. Po śmierci Stefana Batorego tron objął Zygmunt III Waza z dynastii Wazów.