„Rzeź Woli i Ochoty”

Wybuch powstania warszawskiego (1 sierpnia 1944), zainicjowanego przez oddziały Armii Krajowej przeciwko siłom niemieckim, przyniósł ze sobą dramatyczne w skutkach konsekwencje. Heinrich Himmler już podczas pierwszych dni powstania wydał rozkaz wyniszczenia miasta i ludności cywilnej zamieszkującej teren całej Warszawy. Szczególnie dotkliwe konsekwencje tej decyzji ponieśli mieszkańcy dwóch stołecznych dzielnic – Woli i Ochoty. Początkowo ofiarami egzekucji padali przede wszystkim mężczyźni, których wiek i sprawność fizyczna wskazywały na udział w walce wyzwoleńczej. Masakra, która dokonała się w dzielnicy Wola osiągnęła szczytowy punkt w dniach 5-7 sierpnia 1944 roku, wojska hitlerowskie zamordowały wówczas od 30 tys. do nawet 65 tys. polskich obywateli, w tym kobiet i dzieci. Na terenie Ochoty liczba ofiar śmiertelnych oscylowała w granicach 10 tys., nie trudno wykluczyć, że w rzeczywistości była znacznie wyższa, niestety trudno na dzień dzisiejszy to oszacować. Uważa się, że 5 i 6 sierpnia 1944 to „dwa najczarniejsze dni w historii Warszawy”, a rzeź Woli to największa jednorazowa masakra dokonana na ludności cywilnej w trakcie całej II wojny światowej.