Rewers: Stylizowany wizerunek fragmentu portu w Gdyni, z zabudową miejską w tle. U dołu ukośnie napis: GDYNIA. 
Awers: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Po bokach orła oznaczenie roku emisji: 20-11, pod orłem napis: ZŁ 2 ZŁ. W otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA, poprzedzony oraz zakończony sześcioma perełkami. Pod lewą łapą orła znak mennicy: M/W. 

Pierwsze wzmianki historyczne dotyczące Gdyni pochodzą z początków XIII wieku. W dokumencie z 1253 roku wspomina się o Gdyni jako wiosce należącej do parafii w Oksywiu. Ówczesna Gdynia była własnością cystersów z Oliwy, a potem Jana z Różęcina. Ten zaś w 1382 roku przekazał rybacką w wieś zakonowi kartuzów. Kartuzi ustanowili ustanowili urząd sołtysa wspólny dla Grabówka i Gdyni. Zmienili oni także obowiązek corocznej opłaty w rybach na opłatę w gotówce. W tym samym czasie powiększono obszar osady dodając do niej okoliczne łąki. W 1634 roku, najpierw hetman Stanisław Koniecpolski, a następnie inżynier Jan Pleitner zasugerowali królowi Władysławowi IV budowę portu wojennego w Gdyni. Planu tego jednak nie zrealizowano. 

Aż do 1772 roku, czyli aż do I rozbioru Polski, Gdynia należała do kartuzów. Po rozbiorze Gdynia znalazła się pod panowaniem pruskim. Ten stan rzeczy utrzymał się aż do wybuchu I wojny światowej. 

Na początku XX wieku w Gdyni zaczęła się rozwijać jako miasto letniskowe. W 1919 roku, po wyzwoleniu, wybrano pierwszego polskiego wójta Gdyni – Jana Radtkego. Traktat wersalski przyznał Gdyni 140 km wybrzeża – wówczas zapadła decyzja o budowie portu. 

W 1923 roku otwarto port tymczasowy. Kolejne etapy budowy doprowadziły do powstania portu towarowego, rybackiego i pasażerskiego oraz do budowy stoczni. Wraz z budową portu wybudowano nowe miasto. Dziesiątego lutego 1926 roku Gdynia, licząca 12 tysięcy mieszkańców, otrzymała prawa miejskie. 

W kolejnych latach miasto przeżyło okres rozkwitu. Do Gdyni w poszukiwaniu pracy ściągali ludzie z całej Polski, zwłaszcza z Pomorza. Rozwój miasta najlepiej oddaje stały wzrost liczby jego mieszkańców. W 1934 roku Gdynia była najbardziej nowoczesnym i największym portem na Bałtyku, jeśli chodzi o wielkość przeładunków. W 1936 roku miasto liczyło już 102 tysiące mieszkańców. Do 1939 roku liczba ta zwiększyła się do 127 tysięcy. W krótkim czasie Gdynia, z małej wioski rybackiej przeistoczyła się w miasto z nowoczesną infrastrukturą, rozwiniętym życiem kulturalnym i naukowym. 

We wrześniu 1939 roku, mimo bohaterskiej obrony, miasto dostało się w ręce Niemców, którzy zmienili jego nazwę na Gotenhafen, wysiedlając zarazem wszystkich Polaków. Gdynia stanowiła dla nazistów ważną bazę dla ich floty, a pod koniec wojny punkt ewakuacyjny dla wojska i ludności cywilnej. 

Druga wojna światowa odcisnęła się na Gdyni piętnem zniszczeń. Znacznej dewastacji uległy zarówno port, jak i miasto. W mieście pozostało 74 tysiące mieszkańców. Po wojnie miasto szybko się odbudowało i dalej rozwijało. 

W 1970 roku gdyńscy stoczniowcy i mieszkańcy miasta protestowali przeciwko ustrojowi komunistycznemu. Pomnik Ofiar Grudnia '70 upamiętnia ich postawę oraz osobę, które zginęły wówczas z rąk służb publicznych. 

Obecnie Gdynia, licząca ćwierć miliona mieszkańców, pozostaje jednym z najważniejszych i najnowocześniejszych portów na Bałtyku.