Kategoria: numizmatyka/monety PRL
Awers monety: Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Ludowej, po bokach orła oznaczenie roku emisji 19-78, pod orłem napis: ZŁ 100 ZŁ. Znak mennicy pod łapą orła. W otoku napis: POLSKA/RZECZPOSPOLITA/LUDOWA.
Rewers monety: Wizerunek bobra siedzącego na kawałku drewna. W otoku napis OCHRONA ŚRODOWISKA.
Projektant monety: Stanisława Wątróbska
Bóbr europejski (Castor fiber) – gatunek ziemnowodnego gryzonia z rodziny bobrowatych (Castoridae). Niegdyś bobry licznie zamieszkiwały obszar całej strefy umiarkowanej w Europie i Azji. N przestrzeni wieków ich populacja znacząco zmalała. W niektórych regionach Europy bobry wyginęły całkowicie. Tam, gdzie się zachowały, w tym w Polsce, są one pod ochroną. Bóbr jest gryzoniem ziemnowodnym, który największą aktywność wykazuje o zmierzchu oraz w nocy. Bobry zamieszkują przede wszystkim lasy łęgowe nad strumieniami, rzekami i jeziorami. Dawniej bobry były traktowane jak szkodniki, niszczące tereny uprawne. Obecnie są jednak chronione. Docenia się ich wpływ na renaturalizację krajobrazu, co zwiększa retencję wód oraz przyczynia się do odtwarzania leśnych bagien. Budowane przez nie tamy powodują zalewanie znacznych obszarów, przez co przyczyniają się do zmian w ekosystemie.
W powstałych po zalaniu zbiornikach wodnych rozpoczynają się procesy torfowiskowe. Pojawiają się w nich także rzadkie gatunki owadów. W średniowieczu doceniano bobry nie ze względu na ekologię, ale przez wzgląd na ich na futro i mięso. Ogon bobra pokryty jest łuską, dlatego uważano je za ryby, a ich mięso spożywano w czasie postu. Tak zwany "strój bobrowy" – wydzielina dodatkowych gruczołów płciowych – ceniona była ze względu na właściwości lecznicze. Bobry były wówczas rozpowszechnione na terenie całego kraju. Były również objęte szczególną troską polskich królów i książąt, na przykład Bolesław Chrobry zabronił polowań na bobry. Polscy królowie utrzymywali na dworach straż bobrowniczą i dbali o bobry, ponieważ były one własnością królewską, a ich eksploatacja królewskim monopolem; skóry bobrów miały wartość obiegową w handlu wymiennym. Podatki oraz kary płacono w skórach tych zwierząt.
Liczebność bobrów zaczęła się zmniejszać w XIII wieku, dlatego też od połowy XVI wieku do 1840 roku były one chronione na mocy Statutu Litewskiego, który wprowadzał nie tylko ochronę samych zwierząt, ale również żeremi, uwzględniając przy tym kary za nieprzestrzeganie tych wytycznych. Mimo ochrony bobry niemal wyginęły. W XIX wieku istniały już tylko nieliczne ich skupiska na wschodzie kraju. Po II wojnie światowej na terenie Polski bóbr występował nielicznie na terenie Suwalszczyzny. W rzece Pasłęce występował także zbiegły z hodowli bóbr kanadyjski. Na skutek migracji z terenów wschodnich, planowej introdukcji oraz naturalnych procesów migracji populacja bobra jest obecnie bardzo liczna - w wielu miejscach jest to gatunek wręcz pospolity. Bóbr żyje w rodzinach. Samce i samice łączą się w pary się późną zimą. Ciąża samicy bobra trwa 105 dni, a w miocie pojawia się od 2 do 4 młodych.
Bóbr ma małe oczy i uszy oraz krótkie nogi, przez co biega nieco ociężale. Palce tylnych łap złączone są błoną, co wraz ze spłaszczonym, silnym ogonem sprawia, że bobry są świetnymi pływakami. Bobry żywią się głównie roślinnością wodną, zimą natomiast odżywiają się zgromadzonym wcześniej łykiem drzew liściastych. Drzewa stanowią bowiem jeden z budulców żeremi. Dzięki dobrze rozbudowanym siekaczom bobry bez problemu ścinają drzewa. Robią to tak, że ścięte drzewo przewraca się w stronę rzeki. się ono w kierunku rzeki. Bóbr kopie swoje nory w brzegach rzek, jezior oraz w wałach przeciwpowodziowych. Gdy brakuje mu dogodnych miejsc na budowę nory, wówczas tworzy otoczone wodą żeremie zbudowane z gałęzi i mułu. Wejście do nory znajduje się pod wodą. Nora zaopatrzona jest także w otwór wentylacyjny. Czasami żeremie bobrów zamieszkują piżmaki.
Zdjęcie poglądowe
Super sklep.
Świetny produkt doskonałej jakości.